หยุดที่ใจ
เราหยุดกำ หยุดเดิน มานานแล้วมีดวงแก้ว สุกใส ไว้เป็นเพื่อนคอยชี้ชัด ส่องสว่าง พรางย้ำเตือนว่าให้เบือน ออกไป ไกลหนทางเราหยุดใจ ที่ถลำ มานานแล้วแต่ดูแวว คอยตาม ไม่หายห่างโมหะจริต ครอบงำ มิวายวางคงอยากเฉือน ฉีกร่าง ให้วายชนม์ เราหยุดยื้อ แย่งใจ มานานแล้วขอคลาดแคล้ว ความใน ที่สับสนผันผ่านไป จงไป ไม่กังวลไม่ดิ้นรน ไข่วคว้า มานมนานเราหยุดฝัน วันเก่า มานานแล้วเมื่อมันไร้ วี่แวว แล้วอ่อนหวานเลยส่งไป ห่างใจ ไม่ต้องการขอวันวาน สลายไป ในทันที ๚๛
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น